de frores cuberto...
puxéronse á porta
cantándome os nenos;
i os puchos furados
pra min estendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.
Pasai, rapaciños,
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sónvo-lo probe
do pobo gallego:
pra min non hai maio,
¡pra min sempre é inverno!...
Cando eu me atopare
de donos liberto
i o pan non me quiten
trabucos e préstemos,
e como os do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.
¿Queredes castañas
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.
Curros Enríquez, Manuel (1996) Aires da miña terra (Vigo: AS-PG)
Luís Emilio Batallán
Ola Xoán, gustoume moito "O Maio" de Batallán, é preciosa. Este blog paréceme unha idea xenial. Agora que aprendo noruego doume conta do bonita que é a nosa lingua.
ResponderEliminarBicos.
Grazas, Miguel, polas túas palabras na distancia.
ResponderEliminar=)
ResponderEliminarA poesia es re linda pero la cancion para mi parecer necesita más entonación. Un saudo.
ResponderEliminarmoi bonito.
ResponderEliminarmoi bonita esta canción xD
ResponderEliminarbonito poema
ResponderEliminartería que cantar os dous últimos versos
ResponderEliminare moi bonita
ResponderEliminar:)
moi bonito :)
ResponderEliminarUn poema e unha canción mítica, fermosísima. Curros lémbranos a situación de explotación do pobo galego naquela altura.
ResponderEliminarEncántame este blog ,, eu son de Palma de Maiorca e antes non me gustaba o galego pero a medida que o estudo gústame máis bicos
ResponderEliminarMoi agradecidos pola túa páxina. Unha idea espléndida.
ResponderEliminare preciosa encantame
ResponderEliminar