e soño eguas agallopando na mar brava.
Este sangue derrámase como auga
sobre o cemento no outono e ule
ó rastro que deixan os paxaros
cando fuxen en solpores de espada.
Así rasga a túa presencia,
e fágome sal e pranto.
Ule esta tarde como cando marchas
e levas contigo as miradas brancas,
as singraduras dos dedos na ternura.
Así, sen ti,
fica o mar tan tristemente en calma,
e eu canto.
Romaní, Ana (1994): Das últimas mareas. (A Coruña: Espiral Maior poesía)
Rodrigo Romaní (2000)
preciosa
ResponderEliminar