Eu xa te busquei
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando as cousas buscaban os seus nomes,
eu xa te buscaba.
Eu xa te procurei
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Dios procuraba compañía
eu xa te procuraba.
Eu xa te chamei
cando soio a voz do vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
Eu xa te namorei
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
eu xa te namoraba.
Sempre,
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma.
Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado (Vigo: Edicións Xerais de Galicia)
Versión de A Quenlla
Versión de Uxía
Cristina Pato + Mutenrhoi.
Sen dúbida a mellor versión a de Uxía
ResponderEliminarA min encantame este poema desde logo sen dúbida ningunha é o mellor de todos os que creou este gran poeta...
ResponderEliminarBoto de menos varios, por exemplo, Galicia docemente ... de Manuel María, os soños na gaiola.
ResponderEliminarPero que preciosidade de poema ♥
ResponderEliminarFermosísimo!!
ResponderEliminar