Contra a morte o amor que vai comigo. Lois Pereiro

Dos días que reserva para min o destino
cada unha das súas noites por vivir
sería a derradeira
a única esencial
se puidese vivirte a ti tamén
trasnoitado sobre o teu corpo en calma
cohabitando os teus soños
sobrevivido á miña inexistencia
soñado nas túas noites
ou prorrogado en ti.

xullo, 95

Lois Pereiro (1995), Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995 (Santiago de Compostela: Edicións Positivas)

Alexandro González e Uxía Senlle (2009)

Poderíano escoller como epitafio. Lois Pereiro

Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar onde eu repouse
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria.

outono, 95

Lois Pereiro (1995), Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995 (Santiago de Compostela: Edicións Positivas)

Nación Reixa (1997)

En Leonberg. Lois Pereiro

"Bid adieu, adieu, adieu,
Bid adieu to girlish days".
J. JOYCE
("Chamber music", XI)


ABURRIDO
un olor a café
na indiferencia de Praga.
Prumas na cabeza, verde artificial.
Unha entrada excitante
para un xogo final de namorados.

Un tenor azul canta o turno da pasión cando
cae o único inocente.

Sobre o fondo exipcio
a testa ladeada, de perfil.


Pereiro, Lois (1996) Poemas para unha loia (A Coruña:Espiral Maior)

Manu Clavijo (1994) En

Narcisismo. Lois Pereiro

Sigo os pasos do sangue no meu corpo

e coa unlla do meu dedo máis firme

abro un sulco vermello en media lúa

na vea que me acolle tan azul.

Pereiro, Lois (1992). Poemas 1981/1991 (Santiago de Compostela: Edicións Positivas)

Radio Océano (1994) En

Explórote cos ollos. Lois Pereiro

Explórote cos ollos
descúbrote por dentro
profanando o teu sangue que levo ó meu desexo
paséome por ti
examino os teus procesos
orgánicos
mátote e morro en ti
máis docemente

ou mellor
inocúlame ti a min
veleno dos teus dentes
mergúllate no meu sangue
inxéctate nas veas
que te observan

e xa doente dóeme
a túa dor no teu desexo
berrando en cada óso
e a túa morte
mátame e resucítame
para ó final
morrerme

morre en min
sobrevive
letal amor
que nunca perde
o alento
coa súa sede de amor
e os seus cinco
sentidos.

Pereiro, Lois (1995). Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995) (Santiago de Compostela: Edicións Positivas)

Fanny + Alexander (1994)