Conto. X. L. Méndez Ferrín

Era Galicia un puro val ou oco
de densidade verde e fume morno.
Era Galicia a chaira máis espida,
inerte néboa sobre illó de lodo.

Era Galicia esguío vento agudo
encrequenando en si tódalas cousas.
Era Galicia un arbre lentamente
ensumíndose un pouco cada hora.

Era Galicia cen avós de terra
sen vengar, mudos ecos que nos moven.
Era Galicia un mar perfectamente
denso, sen luz e con sabor a homes.

Era Galicia a patria do traballo
de nunca terminar, pola boroa.
Era Galicia un home sen cabeza.
Era unha vez Galicia, espranza angosta.

Méndez Ferrín, Xosé Luís (1999): Poesía enteira de Heriberto Bens. (Vigo: Edicións Xerais de Galicia, col. Biblioteca das Letras Galegas)

Suso Vaamonde

2 comentarios:

Anónimo dixo...

Todas as sextas-feiras venho ao vosso blog. Sempre com a ilusão, de saber, que vou ter um novo poema musicado.

Obrigada.

Hoje, quero enviar-vos uma prenda:

As palavras


São como cristal,
as palavras.
Algumas, um punhal,
um incêndio.
Outras,
orvalho apenas.
Secretas vêm, cheias de memória.
Inseguras navegam:
barcos ou beijos,
as águas estremecem.
Desamparadas, inocentes,
leves.
Tecidas são de luz
e são a noite.
E mesmo pálidas
verdes paraísos lembram ainda.

Quem as escuta? Quem
as recolhe, assim,
cruéis, desfeitas,
nas suas conchas puras?


Eugénio de Andrade

Pilar - Lisboa

Anónimo dixo...

Qué mágoa que viviras tan pouco. Botaseche en falta.

Déixanos o teu comentario