O cartafol do vento. Manuel Antonio

O VENTO perdeu as follas
do seu cartafol
-esas que os chuvascos
mecanógrafos
teclean no manual dos mastros?

As gavotas non teñen quitasol
pero fan raudos equilibrios
polo aramio transparente
de tódalas ortodrómicas do ceo

O pailebote sen velas
-Serán esas que o vento
levou no seu cartafol?
tamén fai equilibrios no ronsel

Coa boca aberta
-caille a baba-
está mirándonos o babión do Sol.

Manuel Antonio (1990), De catro a catro e outros textos (Vigo: Edicións Xerais de Galicia)

Maite Dono. (1998)

SÓS. Manuel Antonio

Fomos ficando sós
o Mar o barco e mais nós.

Roubaron-nos o Sol
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco

Roubaron-nos o vento
Aquel veleiro que se evadeu
pol-a corda floxa d' o horizonte

Este oucéano desatracóu d'as costas
e os ventos d' a Roseta
ourentaron-se ao esquenzo
As nosas soedades
veñen de lonxe
como as horas d' o reloxe
Pero tamén sabemos a maniobra
d' os navíos que fondean
a sotavento d' unha singladura
N-o cuadrante estantío d'as estrelas
ficou parada esta hora:
O cadavre d'o Mar
fixo d'o barco un cadaleito

Fume de pipaSaudade
NoiteSilenzoFrío
E ficamos nós sós
Sin o Mar e sin o barco
nós.

Manuel Antonio (1993) Poesía galega completa. Barcelona: Sotelo Blanco Edicións.

Milladoiro

Os cóbados n-o barandal. Manuel Antonio

Atopamos esta madrugarada
n-a gayola d'o Mar
unha illa perdida

Armaremos de novo a gayola
Vai a sair o Sol
improvisado e dosourentado

Xa temos tantas estrelas
e tantas luas sumisas
que non caben n-o barco nin n-a noite

Xuntaremos paxaros sin xeografía
pra xogar c'as distanzas
d'as suas áas amplexadoras

E os adeuses d'as nubes
mudos e irremediabes

E armaremos unha rede de ronseles
pra recobrar as saudades
c'o seu viaxe feito
pol-os oucéanos d'o noso corazón.

Manuel Antonio (1993) Poesía galega completa. Barcelona: Sotelo Blanco Edicións.

Emilio Cao